Ondertussen ben ik alweer drie weken aan de slag. Wat gaat de tijd snel voorbij. Ik begin stilletjes aan mijn draai te vinden en begin mijn collega’s ook wat beter te leren kennen. Elke dag vergaar ik nog nieuwe kennis en heb ik het gevoel de architecturenwereld iets meer te begrijpen. Ik hou van de uitdagingen die deze job met zich meebrengt.
Niet zomaar administratief medewerker, maar duizendpoot in een bedrijf dat voortdurend zichzelf uitdaagt en nieuwe projecten aangaat. Blij dat ik zoveel vrijheid krijg in bepaalde keuze’s en dat ik niet zomaar als vanzelfsprekend word gezien. Dit voelt goed, ook al is het nog vroeg om conclusies te trekken.
Waar Noah nu vertoeft, vraag je jou misschien af? Die gaat op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag naar de onthaalmoeder. Wat een schat van een mens, als een echte mama/oma zorgt ze voor haar kroost. Elke dag opnieuw, met heel veel liefde. Noah is daar goed. Op woensdag blijft hij bij Bram, dan is het een papa/zoon dagje. Beide mannen genieten hier even hard van 😉
Bram heeft enkele weken geleden een zwembad gekocht voor de kiekskes. En wat voor 1. Tot nu toe hadden ze een klein opblaaszwembad, waar Titi graag in vertoefde. Finn vond het te klein, niet de moeite om daarvoor zijn zwembroek aan te trekken :p.
Nu stond dat nieuwe zwembad al even klaar om geïnstalleerd te worden, maar het weer liet het even afweten. Eergisteren besloot het zonnetje dan toch om een ganse week te blijven hangen boven Vinkt en besloten Bram en ik om het zwembad uit te zetten. 5000 liter later is het zwembad ‘plonsklaar’.
Toen ik gisterenavond thuiskwam na het werk hoorde ik de kinderen al gillen van plezier. Die blije kindergezichtjes zullen er voor zorgen dat de waterrekening iets minder pijnlijk zal ontvangen worden 😁
Dinsdag 28 april, Noah gaat vandaag enkele uurtjes wennen bij de onthaalmoeder. En mama? Die heeft zich voorgenomen wat slaap in te halen. Noah is vandaag vroeger wakker dan anders. Zou hij het aanvoelen? Neen, het zit in mijn hoofd. 9u20 stappen we in de auto en rijden we richting Mia (de onthaalmoeder). Onderweg kijk ik naar mijn meneertje, hij ziet er triest uit ( alweer, het zit in mijn hoofd). Ik krijg al een krop in mijn keel. Eénmaal aangekomen weet ik waarom we maanden geleden kozen voor Mia. Het is er zo huiselijk en gezellig. De kinderen hebben een eigen hoekje en Mia zelf straalt rust uit. Dit is wat ik voor onze zoon voor ogen had.
Ze begroet hem hartelijk en hij lacht zelfs naar haar. We bespreken heel kort zijn voeding en slaappatroon en dan moet ik afscheid nemen. Ik krijg het moeilijk en mijn ogen worden glazig. Ik geef hem nog een zoen en maak dat ik snel in mijn auto zit. Ik sluit mijn deur en de tranen vloeien over mijn wangen. Ik huil de hele weg naar huis en thuis aangekomen ga ik meteen verder huilen in Bram zijn armen. Dit doet verdomd pijn. Slaap inhalen? Met al die gedachten die nu door mijn hoofd razen, zal dat niet lukken.
Ik bel even met mijn zus om de tijd sneller te laten voorbij gaan. Ondertussen krijg ik een berichtje van Mia. Noah heeft flink gedronken en gaat een beetje slapen. Oef, het gaat goed met hem. Kleine geruststelling.
12u, ik krijg een sms’je van de onthaalmoeder dat ik Noah mag gaan halen, hij is wakker. Ik hol nog snel naar de toilet en met een half opgetrokken broek spring ik in mijn auto. Ik kan Noah niet snel genoeg terug zien.
Als ik op de oprit kom, zie ik hem al door de ruit. Ik ga langs het poortje en kom binnen. Het eerste wat Mia zegt als ze me ziet is:
7 april. Noahs eerste vaccinaties worden vandaag gezet. En deze kersverse mama hier is er niet gerust in. Na veel smeken bij Bram of hij toch niet wou gaan met onze kleine man, besluit ik die dag om toch zelf te gaan. Het is een warme dag vandaag, maar veel mensen zijn er niet op straat. Gans het land is in lockdown door het Coronavirus. Al enkele dagen, zelfs weken blijven Noah en ik in ons kot. Hierover schrijf ik binnenkort ook nog eens een blogje.
Zo gezegd zo gedaan vertrek ik rond 18u20 richting het huis van Kind en Gezin, gevestigd in Deinze. Meneertje weet nog niet wat er boven zijn hoofd hangt en dat is maar goed ook. Eénmaal op de parking hangt er een doodse stilte. Op enkele auto’s na loopt er geen kat op straat. Ik zet de maxi-cosi op het onderstel en ga de schuifdeuren binnen. De lift gaat richting de eerste verdieping. Daar rijd ik meteen na de wachtkamer, een vriendelijke vrijwilligster wacht me op en legt me de nieuwe maatregelingen uit. Noah en ik moeten plaatsnemen in een kale ruimte met één enkele stoel. Deze ruimte is anders zo mooi en speels ingericht. Ook hier woedt het corona virus zich een weg.
De deur aan de andere kant van de wachtkamer gaat open. Verpleegster Leen staat aan de andere kant. Een vertrouwd gezicht. Gelukkig maar, mijn hartslag gaat toch wat zakken. Want geloof me, dat hart van mij gaat al een ganse dag tekeer als dat van een Duracell konijn. Ik mag onze kleine man uitkleden en op het verzorgingskussen leggen. Daar gaat alles heel snel. Even ontsmetten van de billetjes en prik. Het anders zo vrolijke gezichtje van Noah schiet in een angst en ook over mijn wangen rollen tranen. Mijn kind, hij huilt en ik kan hem ‘nog’ niet troosten. Enkele seconden later is alles gedaan en mag ik hem in mijn armen nemen. Noah is snel getroost en ik gelukkig ook 😉
Dit was niet zo erg en vooral allemaal heel snel voorbij. Bram heeft gelijk, alweer…
Mijn liefde voor tweedehands gaat al enkele jaren mee. Rommelmarktjes afschuimen is dan ook één van mijn favoriete bezigheden om mijn zondag mee te vullen. Ik vind het fantastisch om te zien welke schatten, maar ook welke prullen mensen hebben. Mensen kunnen een gans leven bewaren op hun zolder of in hun kelder. Wanneer het rommelmarkt seizoen dan is aangebroken mogen alle spullen nog eens van onder het stof gehaald worden. Lustige kopers proberen ‘deals’ te sluiten met de verkopers en kinderhanden worden weer gevuld met speelgoed die een week later alweer vergeten is.
Tweedehands kopen vind ik leuk om deze twee voornaamste redenen. 1. Het plezier die je hebt als je dat ene kleedje, die ene doos met blokken of dat tasje die je al jaren zoekt eindelijk hebt gevonden voor een schappelijke prijs. De jacht op zich. 2. We leven in een wegwerpmaatschappij en dat vind ik soms ontzettend jammer. Dingen die je eerst zo dierbaar waren en waar je hoogst waarschijnlijk veel geld voor betaald hebt, smijt je nu zomaar de vuilnisbak binnen terwijl je er anderen nog een plezier mee kan doen. Jouw afdankertjes zijn voor anderen van onschatbare waarde.
Nu ik zelf een zoon heb, die nu op zijn 12 weken al ‘kluiten van mensen’ kost, heb ik ook besloten om voor hem zoveel mogelijk tweedehands te kopen. Niet omdat ik gierig ben, of omdat hij geen nieuwe spullen verdient ( die krijgt hij ook meer dan genoeg 😉 ) wel omdat er tussen al die ‘preloved’ spulletjes nog echte pareltjes zitten.
Al vanaf het moment dat ik zwanger was, wist ik dat ik borstvoeding zou geven. 6 maanden, dat was de periode die ik voor ogen had.
Ik was heel erg blij dat de vroedvrouwen me vol lof zeiden dat ik een goede melkproductie had net toen Noah ter wereld was gekomen. Ik voelde me op en top mama. Ik ging dit klusje wel eens klaren. Maar al snel viel ik van mijn roze wolk. Auuw, borstvoeding geven deed pijn. Andere mama’s hadden me hiervoor wel gewaarschuwd, maar dit had ik niet verwacht. Daar kwam ook nog eens bij dat onze zoon een hongerig beertje was.
Elke 2uren begon hij te wenen en te zoeken naar mijn borst. Hij had heel veel honger en wou telkens aangelegd worden. Andere manieren om hem te troosten boden geen soelaas. Ik had dit over voor Noah, maar ik ging er elke dag een beetje meer door onder door. Na een 4 tal weken kon ik niet meer. Ik had het gevoel dat ik dag en nacht niets anders deed dan Noah voeden. Ik had het borstvoeding geven zwaar onderschat. Daar kwam ook nog eens bij kijken dat ik tepelkloven had en dat Noah vaak 4 à 5 keer per voeding aanhapte. Dit deed telkens veel pijn. Tepelhoedjes, tepelzalf, compressen, … . Ik had al vanalles geprobeerd, niets hielp genoeg.
Bram zag dat ik er onder door ging, zowel fysiek als emotioneel. Het wenen stond me nader dan het lachen. Hij riep een halt toe. Hij was onderweg van zijn werk en hoorde aan telefoon dat de tranen in mijn ogen stonden. Ik was op. Noah had een hele dag geweend en melk gedronken. Hij stopte aan de apotheek voor Nutrilon. Die avond starten we met een combinatie van borstvoeding en flesjesvoeding. Wat een opluchting. Ik kon even op adem komen.
Maar ook hier merkten we al snel dat Noah veel dronk en niet snel verzadigd was. We hielden zijn voedingen bij en zaten aan 12 voedingen per dag. Véél te veel. Zoveel was wel duidelijk. Uiteindelijk kregen we de tip van een vriendin om over te stappen op Nan complete food. Dit in combinatie met Nutriton Johannesbroodpitmeel zorgt ervoor dat Noah nu om de 3 à 4 uren eet. 7 maal per dag. Wat een verademing. Noah geeft nu ook veel minder over. We zijn nog niet waar we willen zijn en elke dag is een zoektocht, maar we gaan de goede kant op.
21 januari, 2 dagen voorbij mijn uitgerekende bevallingsdatum. Opgestaan met wat buikpijn, niet meer dan de voorbije 3 dagen. Rond 11u30 moet ik aanwezig zijn in het ziekenhuis om even aan de monitor te liggen. Hartslag van de baby controleren en kijken of mijn saturatie ok is. Na een half uurtje ‘monitoren’ komt de vroedvrouw even kijken. Ze vraagt of ik geen pijn heb. Ik vertel haar dat ik wel wat buikpijn heb, maar niet heel erg. Het blijkt dat ik regelmatige contracties heb, ik verschiet. Ze doet een test of ik vruchtwater verlies en die blijkt positief.
Ik mag nog snel naar huis, maar moet me 2 uren later aanmelden. Dat is het dan, het gaat gebeuren, denk ik bij mezelf. Ik ben de gang nog niet uit, of ik bel Bram op. “Het is gangk” zeg ik.
Ik rij rustig naar huis en 30 min later rijdt Bram de oprit op. We eten nog samen een boterham en vertrekken richting ziekenhuis. Daar worden we naar de bevallingskamer gebracht met het grote bevallingsbad ( Ik wil heel graag in het bad bevallen). Nu pas komt het besef, het gaat gebeuren. Straks heb ik mijn zoon in mijn armen.
Dr De Kesel (mijn eigen gyneacoloog) kwam me melden dat zij er maar was tot 18u en dat ze morgen niet werkte. Heel jammer, maar ik wist dat dit kon gebeuren.
De vroedvrouwen van dienst leggen me rond 15u aan de monitor en er wordt gemeten of ik al opening heb. 2 cm. Niet veel, maar al een begin. De weeën beginnen nu ook heviger te worden. De pijn valt nog mee. De uren tikken traag voorbij en ik ga van het bed, naar de douche, op de bal en terug in het bed. Ik heb veel pijn, maar ik bijt door. Ik wil en zal in dat bad bevallen.
Rond 18u is mijn kamer vrij, er wordt gemeten en zien ze geen verandering. De weeën zijn regelmatig, maar ik blijf maar 2cm opening hebben. Pfff wanneer kom je toch, zoonlief, denk ik bij mezelf. We mogen onze spullen naar de kamer brengen en ik loop daar wat rond. 20u ik moet terug aan de monitor, nog steeds maar 2cm opening.
De nacht is aangebroken en ik ben doodop. Ondertussen ben ik al 10 uren in arbeid en er verandert niets, sterker zelf; de weeën komen nu minder frequent. De vroedvrouwen en gyneacoloog van dienst besluiten om me te laten slapen. Bij mezelf denk ik: ‘slapen?? met deze pijn? Ik wil gewoon mijn zoon zien’ De gyneacoloog zegt dat ik moet rusten, dat ik anders nooit genoeg kracht ga hebben om te persen.
Die nacht komt de vroedvrouw regelmatig controleren en kijken, van slapen komt niet veel in huis.
Ik ben zo blij dat het 8u ’s morgens is en dat ik terug naar de bevallingskamer mag. Eerst wordt er nog een lavement opgestoken. Bram en ik verhuizen weer. De nacht heeft niet veel verandering gebracht daar beneden. 3cm en helse pijnen. Maar ik bijt door. Tegen 10u krijg ik een gel ingespoten om mijn baarmoederhals week te maken. Alweer hang ik aan de rand van het bad, ga ik in de douche of lig ik in het bed.
Tegen de middag komt dokter Sap langs, dit is ondertussen al de 3e gyneacologe die ik zie. Zij vindt het heel raar dat ik na zoveel uren nog steeds maar 3 cm opening heb. Ze voelt nog eens goed en merkt dat het binnenste baarmoedervlies nog niet gescheurd is, de vroedvrouw gaat een naaldje halen en probeert te prikken. Ze haalt haar handen weg en er stroomt een ganse plas water mee. Ik zie de vroedvrouwen naar elkaar en naar de gyneacoloog kijken. Dit is niet goed. Mijn vruchtwater ziet groen. Er zit stoelgang in het vruchtwater. Ik mag niet meer in het bad bevallen. Te veel kans op infecties. Slag in mijn gezicht.
En daar zijn de tranen, ze stromen over mijn wangen. Geen bevalling in bad, na al die uren afzien. Ik vraag meteen om een epidurale. Om 13u komt de anesthesist en heeft hij mij de ruggeprik. Ook wordt er oxytocine ingespoten om me in te leiden. Eindelijk ebt de pijn wat weg en kan ik wat rusten.
Rond 15u15 word ik wakker, de pijn is terug, ook wordt het aantal ml van de oxytocine verhoogd om de contracties sterker te maken.
15u30: 4 cm ontsluiting. Ik moet me draaien op mijn linkerzij in de hoop dat onze zoon dan sneller zal dalen. Hij blijft hoog zitten.
16u15: Ik heb 5 cm opening, ik moet nu op mijn rechterzij gaan liggen. Maar dit heeft de baby niet graag. Zijn hartslag gaat steeds omlaag bij een contractie. Ik moet terug op mijn rug gaan liggen.
Rond 17u30 wordt de hoeveelheid oxytocine nog eens verhoogd, ik word er misselijk van en moet overgeven. 18u: 6cm, ik heb het gevoel dat de baby er uit gaat komen, hij duwt mee bij de weeën. De pijn is nu ondraaglijk. De anesthesist wordt opgeroepen en mijn pijnstilling wordt verhoogd, alsook de inleiding wordt verzwaard naar 60. De echo wordt er bij gehaald. Onze zoon heeft hem gedraaid en is een sterrekijker. Ik moet op ellebogen en knieën gaan zitten in de hoop dat hij hem terug zal draaien. Na alles wat ik vandaag al hebben moeten doen, kan ik dit er wel nog bijnemen.
2Ou45 Dokter Sap is terug en komt controleren. De hartslag van onze zoon gaat al enkele uren heel snel naar beneden vlak na een contractie. Dit is niet goed. Ze beslist dat ik moet bevallen met een keizersnede. De angst bekruipt me en ik begin heel hard te wenen en sla ik paniek. Dit wil ik niet, dit durf ik niet. Maar… er is geen andere keuze. Onze zoon moet er uit. Enkele minuten later word ik een operatieschort aan gedaan en word ik richting de OK gebracht. Ik ben nu helemaal in paniek en weet niet veel meer af van de wereld. Bram wordt tegengehouden aan de deuren en ik denk dat hij er niet bij mag zijn. Nu rollen de tranen nog harder over mijn wangen. Ik krijg een kalmeringsmiddel. Alles gaat razendsnel nu. Bram komt naast me zitten op een stoeltje en ik voel de dokters trekken en duwen. Wat gebeurt er? Het enige waar ik op dat moment aan probeer te denken is: ” Laat mijn zoon aub gezond zijn”.
Enkele minuten later hoor ik het: Noah’s eerste kreetjes. Ik denk: ‘ Hij leeft’. Hij wordt op de tafel gelegd en Bram gaat mee, alles gaat zo snel en ik besef half niet wat er gebeurd, maar dan wordt hij op mijn borst gelegd en de hele wereld staat even stil. Dit prachtige roze lijfje hoort nu bij mij, het is mijn zoon. Ik ben mama. Echt.
Ondertussen ben ik 6 maanden zwanger. De tijd lijkt nu nog sneller voorbij te vliegen dan dat hij al deed. In het begin van de zwangerschap had ik de typische kwaaltjes: misselijk, veel plassen en moe.
Het misselijk zijn was na een 6 tal weken over. De vermoeidheid heeft plaats gemaakt voor, nog meer vermoeidheid. Ook mijn rug lijkt soms te zijn verpulverd onder een vrachtwagen. Dit kleine wezentje in mijn buik vraagt ontzettend veel energie, maar ik hou nu al ontzettend veel van hem. Het feit dat ik dit avontuur kan delen met Bram als de vader van mijn ongeboren zoon, vind ik fantastisch. Dit voelt zo goed aan.
Waar ik eerst dacht nog veel tijd te hebben voor van alles en nog wat, begint de tijd nu toch wel te korten en het ’to do’ lijstje lijkt langer en langer te worden. Geboortekaartje regelen, doopsuiker kiezen en maken, geboortelijst opstellen, kleren kopen en klaarleggen, erkenning aanvragen bij het stadhuis. Er komt heel veel kijken bij de geboorte van een kind. Meer dan dat je op voorhand had kunnen weten. De erkenning deden we gisteren. Belangrijk moment vond ik zelf. En morgen wordt ook een superleuke dag, we gaan namelijk het ontwerp van de geboortekaart gaan bespreken. Hier kijk ik erg naar uit. Keep you posted!
Al enkele dagen voelde ik mij… Anders. Ik kon het heel moeilijk beschrijven. Mijn borsten waren ongelooflijk gevoelig. Mijn humeur schommelde tussen wenen en heel erg blij. Wat was er toch met mij. Bram had een vermoeden dat ik misschien wel eens zwanger kon zijn. Maar ik lachte dit weg, we waren nog maar 3 weken geleden gestopt met anticonceptie. Zo snel zou het bij mij toch niet gaan? Toch?
Op moederdag trakteerde Bram de kinderen en mij op een ontbijtje in Gent. Zalige ochtend met ons viertjes en in de namiddag kwam de familie Van Damme bij ons langs. We babbelden en lachten en moedertjesdag werd goed afgesloten met een lekkere pannenkoek en een stukje taart.
De volgende dag was terug een gewone werkdag voor Bram en een schooldag voor de kiekskes. De hele nacht had ik liggen woelen. Zou ik dan toch zwanger zijn? Zou Bram zijn voorgevoel kloppen? Ik had al enkele weken geleden zwangerschaptesten gekocht. ‘You never know’ Om 6u30 werd ik wakker, ik kon niet meer wachten. Terwijl de rest van het huis nog sliep ging ik stilletjes naar het toilet. Daar zat ik dan met dat witte staafje in mijn had. Ik deed netjes wat de bijsluiter me opdroeg en nu was het wachten geblazen. 2 minuten hadden nog nooit zo lang geduurd. Ik durfde amper te kijken. Maar toen ik al mijn moed bijeen raapte en ik die twee duidelijk zichtbare streepjes zag kon mijn geluk niet op. Ik moest mezelf dwingen om nog even stil te zijn. Zo dadelijk zou het begin van de dag aanbreken en de kinderen mochten nog niets weten. Ook Bram liet ik nog even in het ongewisse.
Toen de kinderen eindelijk naar school waren en Bram netjes had plaatsgenomen achter zijn computer boven, was ik in de living aan het ijsberen. Hoe zou hij reageren? Zou hij verrast zijn? Blij? Angstig? Ik had al in mijn hoofd voorbereid hoe ik het hem zou zeggen. Ik vulde een glazen potje met water en nam een rubberen heel ‘kiekske’ ik schreef er 3 op. Met een heel bang hartje ging ik onderaan de trap staan en riep ik: “Liefje, doe eens je ogen dicht!” “Waarom?” vroeg hij. “Doe nu maar gewoon” zei ik. Ik ging naar boven, ging voor hem staan en hij opende zijn ogen. De eerste seconden moest alles nog doordringen, maar al snel wist hij wat mijn boodschap betekende. Zijn gezicht sprak boekdelen. Hij was ontzettend blij en mijn angst, smelte als sneeuw voor de zon…
Ondertussen is er ontzettend veel veranderd in mijn leven. Ik heb mijn job in het onderwijs opgegeven. Heb ondertussen gewerkt als sales support officer, ben op reis geweest naar Frankrijk met Bram en de kiekskes.
And last, but not least…
Ik ben in blijde verwachting van een zoon 🙂 Het beste wat mij ooit is overkomen. Jullie krijgen hier nog uitgebreid verslag van. Ik heb jullie een beetje op jullie honger laten zitten.
