Al enkele dagen voelde ik mij… Anders. Ik kon het heel moeilijk beschrijven. Mijn borsten waren ongelooflijk gevoelig. Mijn humeur schommelde tussen wenen en heel erg blij. Wat was er toch met mij. Bram had een vermoeden dat ik misschien wel eens zwanger kon zijn. Maar ik lachte dit weg, we waren nog maar 3 weken geleden gestopt met anticonceptie. Zo snel zou het bij mij toch niet gaan? Toch?
Op moederdag trakteerde Bram de kinderen en mij op een ontbijtje in Gent. Zalige ochtend met ons viertjes en in de namiddag kwam de familie Van Damme bij ons langs. We babbelden en lachten en moedertjesdag werd goed afgesloten met een lekkere pannenkoek en een stukje taart.
De volgende dag was terug een gewone werkdag voor Bram en een schooldag voor de kiekskes. De hele nacht had ik liggen woelen. Zou ik dan toch zwanger zijn? Zou Bram zijn voorgevoel kloppen? Ik had al enkele weken geleden zwangerschaptesten gekocht. ‘You never know’ Om 6u30 werd ik wakker, ik kon niet meer wachten. Terwijl de rest van het huis nog sliep ging ik stilletjes naar het toilet. Daar zat ik dan met dat witte staafje in mijn had. Ik deed netjes wat de bijsluiter me opdroeg en nu was het wachten geblazen. 2 minuten hadden nog nooit zo lang geduurd. Ik durfde amper te kijken. Maar toen ik al mijn moed bijeen raapte en ik die twee duidelijk zichtbare streepjes zag kon mijn geluk niet op. Ik moest mezelf dwingen om nog even stil te zijn. Zo dadelijk zou het begin van de dag aanbreken en de kinderen mochten nog niets weten. Ook Bram liet ik nog even in het ongewisse.
Toen de kinderen eindelijk naar school waren en Bram netjes had plaatsgenomen achter zijn computer boven, was ik in de living aan het ijsberen. Hoe zou hij reageren? Zou hij verrast zijn? Blij? Angstig? Ik had al in mijn hoofd voorbereid hoe ik het hem zou zeggen. Ik vulde een glazen potje met water en nam een rubberen heel ‘kiekske’ ik schreef er 3 op. Met een heel bang hartje ging ik onderaan de trap staan en riep ik: “Liefje, doe eens je ogen dicht!” “Waarom?” vroeg hij. “Doe nu maar gewoon” zei ik. Ik ging naar boven, ging voor hem staan en hij opende zijn ogen. De eerste seconden moest alles nog doordringen, maar al snel wist hij wat mijn boodschap betekende. Zijn gezicht sprak boekdelen. Hij was ontzettend blij en mijn angst, smelte als sneeuw voor de zon…