Dinsdag 28 april, Noah gaat vandaag enkele uurtjes wennen bij de onthaalmoeder. En mama? Die heeft zich voorgenomen wat slaap in te halen. Noah is vandaag vroeger wakker dan anders. Zou hij het aanvoelen? Neen, het zit in mijn hoofd. 9u20 stappen we in de auto en rijden we richting Mia (de onthaalmoeder). Onderweg kijk ik naar mijn meneertje, hij ziet er triest uit ( alweer, het zit in mijn hoofd). Ik krijg al een krop in mijn keel. Eénmaal aangekomen weet ik waarom we maanden geleden kozen voor Mia. Het is er zo huiselijk en gezellig. De kinderen hebben een eigen hoekje en Mia zelf straalt rust uit. Dit is wat ik voor onze zoon voor ogen had.

Ze begroet hem hartelijk en hij lacht zelfs naar haar. We bespreken heel kort zijn voeding en slaappatroon en dan moet ik afscheid nemen. Ik krijg het moeilijk en mijn ogen worden glazig. Ik geef hem nog een zoen en maak dat ik snel in mijn auto zit. Ik sluit mijn deur en de tranen vloeien over mijn wangen. Ik huil de hele weg naar huis en thuis aangekomen ga ik meteen verder huilen in Bram zijn armen. Dit doet verdomd pijn. Slaap inhalen? Met al die gedachten die nu door mijn hoofd razen, zal dat niet lukken.

Ik bel even met mijn zus om de tijd sneller te laten voorbij gaan. Ondertussen krijg ik een berichtje van Mia. Noah heeft flink gedronken en gaat een beetje slapen. Oef, het gaat goed met hem. Kleine geruststelling.

12u, ik krijg een sms’je van de onthaalmoeder dat ik Noah mag gaan halen, hij is wakker. Ik hol nog snel naar de toilet en met een half opgetrokken broek spring ik in mijn auto. Ik kan Noah niet snel genoeg terug zien.

Als ik op de oprit kom, zie ik hem al door de ruit. Ik ga langs het poortje en kom binnen. Het eerste wat Mia zegt als ze me ziet is:

“Het is wel een karakterke hè”

7 april. Noahs eerste vaccinaties worden vandaag gezet. En deze kersverse mama hier is er niet gerust in. Na veel smeken bij Bram of hij toch niet wou gaan met onze kleine man, besluit ik die dag om toch zelf te gaan. Het is een warme dag vandaag, maar veel mensen zijn er niet op straat. Gans het land is in lockdown door het Coronavirus. Al enkele dagen, zelfs weken blijven Noah en ik in ons kot. Hierover schrijf ik binnenkort ook nog eens een blogje.

Zo gezegd zo gedaan vertrek ik rond 18u20 richting het huis van Kind en Gezin, gevestigd in Deinze. Meneertje weet nog niet wat er boven zijn hoofd hangt en dat is maar goed ook. Eénmaal op de parking hangt er een doodse stilte. Op enkele auto’s na loopt er geen kat op straat. Ik zet de maxi-cosi op het onderstel en ga de schuifdeuren binnen. De lift gaat richting de eerste verdieping. Daar rijd ik meteen na de wachtkamer, een vriendelijke vrijwilligster wacht me op en legt me de nieuwe maatregelingen uit. Noah en ik moeten plaatsnemen in een kale ruimte met één enkele stoel. Deze ruimte is anders zo mooi en speels ingericht. Ook hier woedt het corona virus zich een weg.

De deur aan de andere kant van de wachtkamer gaat open. Verpleegster Leen staat aan de andere kant. Een vertrouwd gezicht. Gelukkig maar, mijn hartslag gaat toch wat zakken. Want geloof me, dat hart van mij gaat al een ganse dag tekeer als dat van een Duracell konijn. Ik mag onze kleine man uitkleden en op het verzorgingskussen leggen. Daar gaat alles heel snel. Even ontsmetten van de billetjes en prik. Het anders zo vrolijke gezichtje van Noah schiet in een angst en ook over mijn wangen rollen tranen. Mijn kind, hij huilt en ik kan hem ‘nog’ niet troosten. Enkele seconden later is alles gedaan en mag ik hem in mijn armen nemen. Noah is snel getroost en ik gelukkig ook 😉

Dit was niet zo erg en vooral allemaal heel snel voorbij. Bram heeft gelijk, alweer…

Maar de volgende keer is het aan hem 😉

Mijn liefde voor tweedehands gaat al enkele jaren mee. Rommelmarktjes afschuimen is dan ook één van mijn favoriete bezigheden om mijn zondag mee te vullen. Ik vind het fantastisch om te zien welke schatten, maar ook welke prullen mensen hebben. Mensen kunnen een gans leven bewaren op hun zolder of in hun kelder. Wanneer het rommelmarkt seizoen dan is aangebroken mogen alle spullen nog eens van onder het stof gehaald worden. Lustige kopers proberen ‘deals’ te sluiten met de verkopers en kinderhanden worden weer gevuld met speelgoed die een week later alweer vergeten is.

Tweedehands kopen vind ik leuk om deze twee voornaamste redenen. 1. Het plezier die je hebt als je dat ene kleedje, die ene doos met blokken of dat tasje die je al jaren zoekt eindelijk hebt gevonden voor een schappelijke prijs. De jacht op zich. 2. We leven in een wegwerpmaatschappij en dat vind ik soms ontzettend jammer. Dingen die je eerst zo dierbaar waren en waar je hoogst waarschijnlijk veel geld voor betaald hebt, smijt je nu zomaar de vuilnisbak binnen terwijl je er anderen nog een plezier mee kan doen. Jouw afdankertjes zijn voor anderen van onschatbare waarde.

Nu ik zelf een zoon heb, die nu op zijn 12 weken al ‘kluiten van mensen’ kost, heb ik ook besloten om voor hem zoveel mogelijk tweedehands te kopen. Niet omdat ik gierig ben, of omdat hij geen nieuwe spullen verdient ( die krijgt hij ook meer dan genoeg 😉 ) wel omdat er tussen al die ‘preloved’ spulletjes nog echte pareltjes zitten.