7 april. Noahs eerste vaccinaties worden vandaag gezet. En deze kersverse mama hier is er niet gerust in. Na veel smeken bij Bram of hij toch niet wou gaan met onze kleine man, besluit ik die dag om toch zelf te gaan. Het is een warme dag vandaag, maar veel mensen zijn er niet op straat. Gans het land is in lockdown door het Coronavirus. Al enkele dagen, zelfs weken blijven Noah en ik in ons kot. Hierover schrijf ik binnenkort ook nog eens een blogje.

Zo gezegd zo gedaan vertrek ik rond 18u20 richting het huis van Kind en Gezin, gevestigd in Deinze. Meneertje weet nog niet wat er boven zijn hoofd hangt en dat is maar goed ook. Eénmaal op de parking hangt er een doodse stilte. Op enkele auto’s na loopt er geen kat op straat. Ik zet de maxi-cosi op het onderstel en ga de schuifdeuren binnen. De lift gaat richting de eerste verdieping. Daar rijd ik meteen na de wachtkamer, een vriendelijke vrijwilligster wacht me op en legt me de nieuwe maatregelingen uit. Noah en ik moeten plaatsnemen in een kale ruimte met één enkele stoel. Deze ruimte is anders zo mooi en speels ingericht. Ook hier woedt het corona virus zich een weg.

De deur aan de andere kant van de wachtkamer gaat open. Verpleegster Leen staat aan de andere kant. Een vertrouwd gezicht. Gelukkig maar, mijn hartslag gaat toch wat zakken. Want geloof me, dat hart van mij gaat al een ganse dag tekeer als dat van een Duracell konijn. Ik mag onze kleine man uitkleden en op het verzorgingskussen leggen. Daar gaat alles heel snel. Even ontsmetten van de billetjes en prik. Het anders zo vrolijke gezichtje van Noah schiet in een angst en ook over mijn wangen rollen tranen. Mijn kind, hij huilt en ik kan hem ‘nog’ niet troosten. Enkele seconden later is alles gedaan en mag ik hem in mijn armen nemen. Noah is snel getroost en ik gelukkig ook 😉

Dit was niet zo erg en vooral allemaal heel snel voorbij. Bram heeft gelijk, alweer…

Maar de volgende keer is het aan hem 😉