Dinsdag 28 april, Noah gaat vandaag enkele uurtjes wennen bij de onthaalmoeder. En mama? Die heeft zich voorgenomen wat slaap in te halen. Noah is vandaag vroeger wakker dan anders. Zou hij het aanvoelen? Neen, het zit in mijn hoofd. 9u20 stappen we in de auto en rijden we richting Mia (de onthaalmoeder). Onderweg kijk ik naar mijn meneertje, hij ziet er triest uit ( alweer, het zit in mijn hoofd). Ik krijg al een krop in mijn keel. Eénmaal aangekomen weet ik waarom we maanden geleden kozen voor Mia. Het is er zo huiselijk en gezellig. De kinderen hebben een eigen hoekje en Mia zelf straalt rust uit. Dit is wat ik voor onze zoon voor ogen had.

Ze begroet hem hartelijk en hij lacht zelfs naar haar. We bespreken heel kort zijn voeding en slaappatroon en dan moet ik afscheid nemen. Ik krijg het moeilijk en mijn ogen worden glazig. Ik geef hem nog een zoen en maak dat ik snel in mijn auto zit. Ik sluit mijn deur en de tranen vloeien over mijn wangen. Ik huil de hele weg naar huis en thuis aangekomen ga ik meteen verder huilen in Bram zijn armen. Dit doet verdomd pijn. Slaap inhalen? Met al die gedachten die nu door mijn hoofd razen, zal dat niet lukken.

Ik bel even met mijn zus om de tijd sneller te laten voorbij gaan. Ondertussen krijg ik een berichtje van Mia. Noah heeft flink gedronken en gaat een beetje slapen. Oef, het gaat goed met hem. Kleine geruststelling.

12u, ik krijg een sms’je van de onthaalmoeder dat ik Noah mag gaan halen, hij is wakker. Ik hol nog snel naar de toilet en met een half opgetrokken broek spring ik in mijn auto. Ik kan Noah niet snel genoeg terug zien.

Als ik op de oprit kom, zie ik hem al door de ruit. Ik ga langs het poortje en kom binnen. Het eerste wat Mia zegt als ze me ziet is:

“Het is wel een karakterke hè”